Poetry Affairs

Daar sta je dan. De laatste keer in dit
theater, tussen spiegel en publiek, het
ego nog eenmaal gestreeld. Een beetje
rondwaren op een podium, in de spotlights,
op je zelfgecreëerde voetstuk. Gefrommel
in de marge.

Ladder in panty
Oorbel kwijt
Sjaal verloren

Is dat het script?

Hoog in de coulissen klimt een kater,
regisseur van de achtergebleven stilte.

Fluisteringen in het duister, in de
orkestbak wordt gerommeld.

De zaal is leeg.

In: MUGzine 15

Soms wou ik dat de aarde plat was. Dat de zwaartekracht wat makkelijker losliet. Eenmaal op aarde kom je er niet van af zonder definitief afscheid. We hebben geen tweede planeet zoals deze, wel een heel stelsel met zon, maan en sterrengruis. Er is zelfs een Rode Dwergplaneet, maar een andere aardbol is nog niet ontdekt. 

En dit doet me denken aan de liefde. Met het fenomeen vaste partner – een pleonasme van jewelste want een losse partner is geen, tja, want wat is het kenmerk van een partner? Dat je eraan vastzit. Je kunt niet de partner zijn van iemand die jouw partner niet is. Dat is raar. Want de meeste mensen hebben geen partner achter de hand ‘voor het geval dat’.

Volgens mij brengt het denken in vaste partners een verstarring van het volledige potentieel dat liefde is. Of, zou kunnen zijn. Hokjes, in plaats van. Zit je al met de één in een hok, kan daar geen ander meer bij, alleen nog ervoor in de plaats. En daarom loopt het spaak, dat halsstarrige partnerdenken, want als de plek eenmaal bezet, is die voor altijd bezet. De vaste partner blijft op planeet Aarde waar hij eens is geland. Uit angst dat een andere planeet hem zal verschroeien of laat zweven blijft de bange partner liever met de voetjes aan de grond gebonden. 

De liefde heeft meer astronauten nodig.

Laatst vertelde iemand dat bloemen een geluidje maken wanneer ze worden afgesneden. Het is niet hoorbaar voor het menselijke blootoor, dat grofgesneden flaporgaan, neenee, daar zijn bloemen veel te verfijnd voor. Het gebrom van de wasmaaier, de elektrische hegversnipperaar of het genadeloze dzjenggg van de onkruidverdamper, ja dat horen we wel. Maar bloemen? Bloemen zijn stil.

Bloemen koop je in een winkel en zet je in een vaas. Stille levens in de knop gebroken, afgesneden van vruchtbare grond om in een iel vaasje op een keurig afgestofte vensterbank mooi staan te zijn voor de vergetelheid. Eén week, als het meezit. Daarna de kliko.

Wat voor geluid zouden ze maken? Een angstige piep? Een hard edoch onhoorbaar AUW? Of een zucht van verlichting, snakkend naar de laatste adem,

Phiiiiihoem?

Dag, lieveling.

Dag Boterbloem.

Creativiteit vraagt om een speeltuin, om scharrelruimte voor vrije gedachten. Knellende deadlines, smart geformuleerde korte termijn doelen, ze nodigen bepaald niet uit om buiten de gebaande kaders te gaan. Organisaties die zelf geen vrije denkruimte creëren, halen de mosterd graag van buiten. Creativiteit op afroep, het opentrekken van een blik kunstenaars met de garantie op nieuwe invalshoeken die niemand had voorzien. En dan is het de kunst om níet direct door te schieten in de oplossingsgerichte modus, om alle opties tijdloos te laten sudderen.

Als robots straks het meeste werk doen, dan worden creativiteit, passie en buiten de lijntjes kleuren pas echt van levensbelang. Dat het nog lang niet zo ver is, mag blijken uit de opleving van de kleurboeken voor volwassenen. De wereld schrééuwt om conceptuele denkers, om
creatieve geesten. Die robots mogen dan wel buiten hun veiligheidskooi gaan functioneren, outside the box denken kunnen ze nog niet.

Laat ze er nog maar even inzitten. Dan kunnen we intussen nog even spelen met onze
3D-printers, VR-brillen en zingende bananen. Het is de vraag of het trucje dat we zo stap voor
stap voordoen ook uitnodigt échte creativiteit. Leren programmeren mag dan goed zijn voor het verhogen van de frustratietolerantie, maar of de creatieve geest er gelukkig van wordt? Echt experimenteren is pas mogelijk als het ook mag mislukken, als de uitkomst volledig onvoorspelbaar en vormvrij mag zijn. Door met je poten in de klei te staan, hoofd in de wolken. Daar hoef je geen kunstenaar voor te zijn. Kind waren we allemaal.

in: DURF! https://www.cubiss.nl/sites/default/files/bestanden/actueel/DURF13112015.pdf

Voor je ligt de zee. Het kind dat je was,
het mollig lijfje opgetild, je vader met zijn
voeten in het nazomerzand. Je ogen reiken
verder dan de horizon. Wat weet je van
verlangens in de golven, de tijd die vloeit
is reeds een foto in de verte, een vergeelde
voetnoot bij het heden. Wanneer je terugkomt,
elk jaar een andere kust, de meeuwen hoort,
dan sta je daar met je arm vol zachte woorden.

In: MUGzine 12

We varen de nacht in met een ruimteschip vol donkere gedachten. De jongen ligt naast me in een zacht moment, in goudomrande uren. Het licht verandert ons, we spinnen draad van stro. Hij vertrekt op sokken, laat een spoor van zand dat ik in de verste verte niet kan volgen.

Lees verder in MUGzine 23